Η πόλη πλημμύρισε εχθές. Ήταν ένα ποτάμι συμπαράστασης στους ανθρώπους που έχασαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν, τους δικούς τους ανθρώπους.
Ένα ποτάμι αλληλεγγύης σε αυτούς που μέσα από έναν ανείπωτο πόνο βρήκαν την δύναμη να διεκδικήσουν την δικαίωση των αδικοχαμένων ψυχών των αγαπημένων τους. Γιατί δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη.
Ένα ποτάμι διαμαρτυρίας και αγωνιστικότητας γιατί οι συνθήκες που οδήγησαν στο έγκλημα είναι οι ίδιες που οδηγούν στην απαξίωση και εγκατάλειψη των δημόσιων σχολείων και πανεπιστημίων, στη διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας, στη μετανάστευση χιλιάδων ανθρώπων. Γιατί τα κέρδη μετρώνται πάνω από τις ανθρώπινες ζωές.
“Δεν έχω οξυγόνο”, φώναξαν χιλιάδες εργαζόμενοι που απειλήθηκαν με απόλυση, μαθητές, φοιτητές, άνθρωποι όλων των ηλικιών και αυτή η κραυγή γεννά ελπίδα. Ο ένας δίπλα στην άλλη να αγωνιστούμε καθημερινά ώστε τα παιδιά όλου του κόσμου να έχουν αυτό που τους αξίζει. Μιά αξιοπρεπή ζωή.